Sa 'di inaasahang pagkakataon

Isang ordinaryong araw lang iyon. Walang bago, walang kakaiba. Tulad ng dati, naupo ako sa sa sulok ng paborito kong kapihan. Ang amoy ng bagong giling na kape ay parang yakap sa gitna ng araw na abala. Isang cup ng americano, lofi music sa background, at ang paborito kong libro—para sa akin ay hindi espesyal at karaniwang eksena.

Hanggang sa pumasok ka na naman sa pinto. At sa unang pagkakataon, nagkatinginan tayo.

Noong isang araw, isang sulyap lang, tapos na. Pero ngayon, napansin kong ngumingiti ka na. May kaunting laro na sa iyong mga mata, na para bang naisip mong hinihintay kita.

Pagkakuha mo sa order mo, doon ka naupo sa mesang katapat ng akin. Pareho lang naman ang kwento ng mga araw natin. Ordinaryo at walang bagong hain. Pero sa pagtatagpo ng ating mga paningin, parang may nabago sa ihip ng hangin.

Humigop ako ng kape, sa pag-asang masapawan ang kabang hindi ko alam kung saan galing. Marahil ay hatid ng bawat galaw mo at bawat pagkuha ng tasa. At nang mapatingin tayo sa isa’t isa, hindi na ako pinakawalan ng iyong mga mata. Hindi ko alam kung paanong ang kwentuhan natin ay magsisimula. Pero sa ngayon, ang tahimik nating kasunduan sa pagitan ng kape at mga ngiti ay sapat na.

Isang tasa ng kape, isang sulyap. At sa gitna ng paborito kong kapihan, may pagbabago akong nahagilap.

Naging karaniwan na lang sa akin ang magkape sa paglipas ng panahon. Pero ngayon, mukhang sa bawat paghigop ko ay may pag-asa nang umusbong. Pag-asang hindi na lang ito basta pag-inom ng kape sa susunod na pagkakataon. Kundi paghihintay sa sandaling hindi na tayo kuntento sa mga tahimik na sulyap at paglingon.

source